اثربخشی رویکرد زوج‌درمانی سیستمی- سازه‌گرا بر طرحواره‌های ناسازگار اولیه و گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رویکرد زوج‌درمانی سیستمی- سازه‌گرا بر طرحواره‌های ناسازگار اولیه و گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق انجام شد. طرح پژوهش، نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون – پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به مراکز مشاوره و مددکاری شهر کرمانشاه در سال 1395 بود که از بین آنها 30 نفر به روش نمونه‌گیری مبتنی بر هدف، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 زوج) و کنترل (15 زوج) گمارده شدند. از پرسشنامه‌های طرحواره یانگ و گرایش به روابط خارج از ازدواج در پیش آزمون و پس آزمون برای جمع‌آوری اطلاعات استفاده شد. رویکرد زوج‌درمانی سیستمی- سازه‌گرا بر روی گروه آزمایش به مدت 9جلسه گروهی 2 ساعته در هر هفته یک جلسه انجام شد . یافته‌های حاصل از تحلیل کوواریانس چندمتغیره نشان دهنده اثربخشی رویکرد زوج‌درمانی سیستمی- سازه‌گرا بر طرحواره‌های ناسازگار اولیه و گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق بود . با استناد به یافته‌های حاصل از این پژوهش پیشنهاد می‌شود، جهت تعدیل طرحواره‌های ناسازگار اولیه و کاهش گرایش به روابط فرازناشویی زنان متقاضی طلاق از رویکرد زوج‌درمانی سیستمی- سازه‌گرا استفاده شود.